Kawałek taki należy następnie wykończyć tak, by możliwie jak najbardziej przypominał otaczają-cą go starą powierzchnie mebla. Ważne jest, aby wycinać drew-no ze wzmiankowanym powyżej zapasem, tak by wszystkie zgniecione włókna zostały wycięte, w przeciwnym razie mogą one z czasem mieść się, co może naruszyć połączenie klejowe między wklejaną łatką a starym drewnem. Wycinanie drew-na jest metodą brutalną i ingerującą w oryginalną substancję mebla, czasem jednak jedyną możliwą. Jak napisałem powyżej, wycinanie jest rozwiązaniem ostatecznym, można je stosować dopiero wówczas, gdy po-żądanych skutków nie przyniesie tradycyjna metoda usuwania wgnieceń. Metoda ta polega na nasycaniu wgniecionego fragmentu drewna wodą, aż napęczniałe od wody zgniecione włókna zwiększą swoją objętość, wyprostują się i wypełnią w ten sposób wgniecione wgłębienie. Metoda ta jest prosta, aczkolwiek nie zawsze skuteczna. Operację rozpoczynamy od usunięcia warstw wykończenia pokrywających miejsce wgniecenia. W trakcie nasycania wodą drewna powłoki te i tak ulęgną zniszczeniu, a ich usuniecie pozwoli na lepsze wnikanie wilgoci w drewno. Następnie bierzemy niewielką ilość tkaniny bawełnianej lub lnianej (nie piszę, jak wiele tej tkaniny powinno być, zależy to bowiem od powierzchni wgniecenia), składamy tkaninę na cztery i nasycamy wodą, po czym kładziemy tak uzyskany mokry pakiecik na !rypie-cenie i lekko podgrzewamy. Tradycyjnie podgrzewanie przeprowadzano z pomocą rozgrzanego w piecu lub płomieniu pręta, możemy jednak użyć do tego lutownicy lub nawet żelazka. W każdym razie powinniśmy wytwarzać parę wodną, mając nadzieję, że choć większość pary uleci, to część pary wniknie we włókna drewna, włókna spęcznieją i wgniecenie zniknie. Tak usunięte wgniecenie pozostawiamy w spokoju na parę dni pozwalając, by wilgoć uszła z drewna. Naturalnie im dłużej drewno będzie schło, tym lepiej. Następnie postępujemy z drewnem jak ze zwykłym fragmentem odsłoniętego drewna, czyli dopasowujemy barwę i politurę.
