Odradzam stosowanie noży o odłamywanych, segmentowych ostrzach. Są one tanie, jednak szybko się psują, a co gorsza są niestabilnie osadzone w oprawie, co spowodować może, że cięcie będzie miało dziwny, falujący kształt. Techniki dopasowywania łatki do wyciętego w starym fornirze otworu są rozmaite. Opiszę je pokrótce, zaznaczam jednak, że nie zalecam żadnej w szczególności, każda ma bowiem swoje zalety i każda właściwie może zostać skutecznie zastosowana. W zasadzie techniki są dwie, reszta to ich odmiany. Najpierw opiszę technikę prostszą. Otóż jednym Z opisanych powyżej noży wycinamy w starym fornirze otwór o wielkości łatki. Najlepiej prowadzić nóż przy linijce stalowej lub wykonanej z twardego drewna. Tniemy jednym mocnym pociągnięciem lub kilkoma lżejszymi.
Metoda z kilkoma lżejszymi pociągnięciami wydaje się łatwiejsza, zwłaszcza dla początkujących; po prostu przykładamy linijkę i najpierw właściwie jedynie zarysowujemy fornir ostrzem, potem powtarzamy tę czynność i znowu, tak długo, aż jesteśmy pewni, że na całej długości cięcia okleina została przecięta na wskroś. Lepiej zrobić cięcie nieco zbyt głębokie, niż za płytkie. Cięcie za głębokie, czyli po usunięciu okleiny niewielka bruzda w materiale podkładu, po wklejeniu łatki zostanie ukryte. Cięcie zbyt płytkie grozi powstaniem poważniejszego uszkodzenia. Otóż po dokonaniu odpowiedniej liczby cięć po konturze reperacji przystępujemy do usunięcia forniru, po prostu podważamy go delikatnie od środka ku granicom łatki wyznaczonym przez linie cięcia; jeżeli cięcie jest zbyt płytkie, to realne jest niebezpieczeństwo, że odrywając usuwany fornir z wnętrza reperacji, oderwiemy również fornir poza granicą cięcia, co z kolei najprawdopodobniej stworzy konieczność powiększenia reperacji. Nie będąc pewnym, czy cięcie jest wystarczająco głębokie i dokładne, można usuwać fornir w kierunku od granicy reperacji ku jej wnętrzu, wydłubując go dłutem lub nożem, możemy jednak pokaleczyć przy tym krawędzie forniru pozostającego na meblu. Aby tego uniknąć, lepiej ciąć głęboko, a fornir wydłubywać od środka na zewnątrz. Po usunięciu forniru usuwamy klej znajdujący się pod nim tak, by dotrzeć do czystego drewna. Jest to ważne, bo decyduje o trwałości przeprowadzanej naprawy.
Nowy fornir należy przyklejać do drewna, a nie do resztek starego kleju. Druga metoda cięcia jest właściwie twórczym rozwinięciem pierwszej. Różnica jest taka, że przed samym cięciem na miejscu, które reperujemy, kładziemy fornir, z niego wycinamy łatkę, następnie dopasowujemy słoje i dokonujemy cięcia jednocześnie przez dwie warstwy forniru. Otrzymuje-my w ten sposób łatkę o kształcie wyciętego otworu; przy-najmniej teoretycznie, bo jeżeli ostrze tnące nie było prowadzone idealnie prostopadle do powierzchni reperowanej, to otrzymamy łatkę nieco większą lub nieco mniejszą. Nieco większą można zmniejszyć, nieco mniej szą należy wyrzucić, a następnie przyciąć kolejną łatkę według metody opisanej na wstępie. Uszkodzenia elementów konstrukcyjnych mebla Na wstępie należy dokonać podziału uszkodzeń elementów konstrukcyjnych mebla na dwie grupy. Pierwszą grupę stanowią uszkodzenia będące wynikiem osłabienia spoin klejowych, inaczej mówiąc — klej skruszał i mebel się rozpada. Drugą grupę stanowią uszkodzenia mające postać rozmaitych złamań, czy pęknięć poszczególnych elementów mebla. Ważne, by napraw uszkodzeń dokonywać jak najszybciej, ponieważ nie naprawione niewielkie uszkodzenie osłabiając konstrukcję mebla, może przyczynić się do jego rychłej destrukcji.